اَورِز = توالت
رَف = تاقچه
صوفه = همان صفّه در عربی است به معنای بهارخواب
ساواط (ساوات)= کوچه های سرپوشیده
پای یَو = پایاب ( در اصلاح مردم روستا همان غسّال خانه است.)
گَنده = خراب
وَر هم شُور = نا منظم
کاریز = قنات
خید = زمین های کوچک کشاورزی
پیش صحن = بهار خواب
سرا = منزل
روز سر زد = طلوع خورشید ( این جمله در میان مردم به صورت اسم به کار می رود.)
روز فرو شِد = غروب خورشید(این جمله در میان مردم به صورت اسم به کار می رود.)
پی سر خلاشور = حالت آشفته
زینه = پلّه
زینه پایه = پستی و بلندی
شَوگیر= سحرخیز
اَودار = کسی که آبیاری می کند
گُماری = فرد همراه چوپان که یاریگر اوست.
پاتیل =ظرفی برای شیر دوشیدن
میش بَند= طنابی که در هنگام خواب، توسط چوپان به گردن میش بسته می شد وطرف دیگر آن به دست چوپان بسته می شدتا هنگام حرکت گوسفندان، چوپان را از خواب بیدار کند.
هاجید= بیدار ، سرحال ، سرزنده
هاجرات= بدخواب، حالتی که خواب انسان به هم بریزد
دَ شؤنِ خو = در توانایی ( دَ شُؤنِ خُو نمبینُم = در توانم نمی بینم)
دَ خُدوک = اظمینان نداشتن به خود ( در مقام سوء ظن )
شو خونی = آوازها و دعاهایی که سحرهای ماه رمضان خوانده می شود تا مردم برای سحری خوردن بیدار شوند.
کلاوه ی سر در گم = آدمی که تکلیف خود را نمی داند و پریشان است.
,چوپان ,مردم ,های ,سر ,بیدار , ,صورت اسم ,به صورت ,اسم به ,کار می
درباره این سایت